⭐ Dlaczego Zhp Nie Lubi Zhr

Można znaleźć więcej różnic między pewnymi środowiskami w ZHP, niż między niektórymi z ZHP i ZHR . Post został pochwalony 0 razy Pon 14:35, 25 Cze 2007 Sprawność jest zdobytą umiejętnością, którą harcerka lub harcerz potrafi się posłużyć. Sprawności przyszywa się na prawym rękawie munduru harcerskiego. Większość sprawności posiada cztery poziomy mistrzostwa: Wszystkie sprawności haftujemy w naszej składnicy. Gdybyś chciał wyprodukować własny wzór sprawności W takim wypadku w ZHP są one wykonane czarną nicią lub kolorowe, według wzorów w regulaminie. Regulaminy ZHR zalecają wyszywanie sprawności nicią czerwoną lub inną, zgodnie z tradycją drużyny. Istnieją też środowiska, w których sprawności na mundurze nie oznacza się w ogóle, zapisuje się tylko adnotację o jej zdobyciu do A kysz, zabieraj tę łapę! Dlaczego kot jest taki niedotykalski? Mówi się, że koty to straszne pieszczochy. Aby jednak nie oberwać pazurkiem, warto znać miejsca na kociej mapie ciała, których lepiej nie dotykać…. Fot. Shutterstock. Głaskanie należy do zaawan­sowanych sztuk obsługi kota. Cieszymy się bardzo z ostatniej współpracy z ZHP Świat - ostatnio druhowie hm. Marek Szablewski i Ken Bradshaw przebiegli półmaraton , zbierając w jego ramach środki, które zasilą działania ZHR na Związek Harcerstwa Polskiego (ZHP) | 1671 seguidores en LinkedIn. Sprawności na całe życie! | Związek Harcerstwa Polskiego jest największą w Polsce organizacją wychowawczą dzieci i młodzieży. Od ponad stu lat głównym celem działania ZHP jest wspieranie wychowania harcerek i harcerzy – tworzenie warunków do ich wszechstronnego rozwoju. ZHP jest jednym z aktywnych członków Metalowe piny z pozdrowieniem „Czuwaj” czy z logo ZHP na chuście skautowej lub plecaku? Czemu nie! Związek Harcerstwa Polskiego jest organizacją, która, aby realizować swoje działania jeszcze bardziej efektywnie, nawiązuje partnerskie relacje z sojusznikami, innymi organizacjami i przedsiębiorstwami. Wycofanie zgody nie ma wpływu na zgodność z prawem przetwarzania, którego dokonano na podstawie zgody przed jej wycofaniem. prawo do przenoszenia danych osobowych, tj. do otrzymania od administratora Twoich danych osobowych, w ustrukturyzowanym, powszechnie używanym formacie nadającym się do odczytu maszynowego. ZHR ma 34 lata! Ja w ZHR jestem już 27 lat i końca nie widać! <3. Związek Harcerstwa Rzeczypospolitej 413 followers 1mo SPo8nxt. Związek Harcerstwa Polskiego jest największą w Polsce, liczącą prawie 100 000 członków, organizacją wychowawczą dzieci i młodzieży. Od ponad stu lat głównym celem działania ZHP jest wspieranie wychowania harcerek i harcerzy – tworzenie warunków do ich wszechstronnego rozwoju. Misją ZHP jest wychowywanie młodego człowieka, czyli wspieranie go we wszechstronnym rozwoju i kształtowaniu charakteru przez stawianie wyzwań. ZHP jest ogólnopolskim, patriotycznym stowarzyszeniem należącym do światowego ruchu skautowego. Jest organizacją otwartą i apolityczną. Jednak ZHP to nie tylko organizacja, to przede wszystkim ruch społeczny kształtujący postawy i charaktery. Wspieramy wychowanie dzieci i młodzieży zgodnie z harcerskimi wartościami, takimi jak: patriotyzm, braterstwo, przyjaźń, służba, wiara, praca, sprawiedliwość, wolność i pokój. Wartości te, zapisane w Obietnicy i Prawie Zucha oraz Przyrzeczeniu i Prawie Harcerskim, odnajdujemy w tworzonej przez dziesiątki lat kulturze organizacji. Tworzą one kodeks postępowania i kształtują styl życia członków ruchu harcerskiego, przy czym każdemu z nich pozwalają kreować osobistą drogę ich realizacji w budowanych indywidualnie próbach na kolejne – harcerskie i instruktorskie – stopnie. Tradycyjne i uniwersalne wartości uwzględniamy w aktualnych i nowoczesnych programach działania gromad i drużyn, w zadaniach wynikających z potrzeb, zainteresowań oraz pragnień dzieci i młodzieży. W pracy wychowawczej instruktorzy harcerscy stosują sprawdzoną metodę, polegającą na realizacji zadań w małych grupach rówieśniczych, uczeniu w działaniu, wykorzystywaniu stymulującego programu oraz odwoływaniu się do idei wyrażonych w Prawie i Przyrzeczeniu Harcerskim. Metoda ta cechuje się pozytywnością, dobrowolnością, świadomością celów, indywidualnością, naturalnością, pośredniością i wzajemnością oddziaływań wychowawców i wychowanków. „Naszą misją jest wychowywanie młodego człowieka, czyli wspieranie go…” Aby w owym wspieraniu być skutecznym, stale rozwijamy się i uczymy, skutecznie wspierać może jedynie organizacja do tego rzetelnie przygotowana, taka, która stale pokonuje własne niedoskonałości i ograniczenia. Organizacja wyrazista, z kompetentną i ideową kadrą. Kadrą, która chce i może stać się dla młodego człowieka autorytetem, przewodnikiem, przyjacielem. Wspieramy drugiego człowieka, czyli pomagamy mu, wskazujemy, umożliwiamy – jednakże wybór drogi i stylu życia należą do tego, kogo prowadzimy harcerską ścieżką. W ten sposób uczymy samodzielności i zachęcamy młodego człowieka do brania odpowiedzialności za własne decyzje, działania, własny rozwój. Naszymi działaniami nie konkurujemy z rodzicami i rodziną. Rodziców traktujemy jako pierwszych, najważniejszych wychowawców, dlatego naszą pracę wychowawczą prowadzimy w stałej współpracyz nimi. ZHP istnieje nie po to, by doskonalić strukturę, przepływ informacji oraz proponować coraz ciekawsze i atrakcyjniejsze rozwiązania metodyczne dla nich samych. Wszystko to ma sens tylko wtedy, gdy służy wspieraniu młodego człowieka. Przy wątpliwościach, czym ZHP rzeczywiście powinno się zajmować, należy postawić sobie pytanie, na ile owe działania służą wspieraniu młodego człowieka w rozwoju. „…we wszechstronnym rozwoju…” Tak budujemy organizację, układamy pracę, tworzymy program czy dzielimy zadania, aby umożliwiać wszechstronny – duchowy, emocjonalny, intelektualny, społeczny i fizyczny – rozwój. Patrzymy na człowieka jako na pewną całość – i wspieramy go w rozwoju każdego z owych aspektów. Dopiero takie holistyczne podejście do kwestii wychowania umożliwia kształtowanie postaw, naukę oraz doskonalenie umiejętności. Nie to wyróżnia nas spośród innych organizacji pozarządowych, że zajmujemy się rozwojem duchowym, emocjonalnym, intelektualnym, społecznym czy fizycznym. Wyróżnia nas i jest dla nas cenne to, że te wszystkie sfery rozwoju są dla nas obiektem troski jednocześnie, stale i równoważnie. „…i kształtowaniu charakteru przez stawianie wyzwań.” Kształtowanie charakteru wymaga aktywnej postawy wobec siebie samego i otaczającej rzeczywistości. Jesteśmy elementami większej całości – funkcjonujemy wśród innych ludzi, w określonych warunkach, spotykamy się z różnorodnymi postawami wobec życia. Chcemy przygotować młodego człowieka do samodzielnego stawiania sobie coraz wyżej poprzeczki. Do wymagania od siebie i niezgody na bylejakość. Ważne dla nas są umiejętności, wiedza, przeżycia. Ale mają one być narzędziem do kształtowania charakteru, a nie to kształtowanie zastąpić. WYCHOWANIE DO WARTOŚCI Wychowanie w ZHP opiera się na wartościach, których odzwierciedleniem jest Prawo i Obietnica Zucha, Prawo i Przyrzeczenie Harcerskie, Zobowiązanie Instruktorskie. Obietnica Zucha: Obiecuję być dobrym zuchem, zawsze przestrzegać Prawa Zucha. Prawo Zucha: Zuch kocha Boga i jest mówi pamięta o swoich jest z zuchem stara się być coraz lepszy. Przyrzeczenie Harcerskie: Mam szczerą wolę całym życiem pełnić służbę Bogu i Polsce, nieść chętną pomoc bliźnim i być posłuszną/posłusznym Prawu Harcerskiemu. Prawo Harcerskie: Harcerz sumiennie spełnia swoje obowiązki wynikające z Przyrzeczenia słowie harcerza polegaj jak na jest pożyteczny i niesie pomoc w każdym widzi bliźniego, a za brata uważa każdego innego postępuje po miłuje przyrodę i stara się ją jest karny i posłuszny rodzicom i wszystkim swoim jest zawsze jest oszczędny i pracuje nad sobą, jest czysty w myśli, w mowie i uczynkach, jest wolny od nałogów. Zobowiązanie Instruktorskie Przyjmuję obowiązki instruktorki/instruktora Związku Harcerstwa Polskiego. Jestem świadoma/świadomy odpowiedzialności harcerskiego wychowawcy i opiekuna. Będę dbać o dobre imię harcerstwa, przestrzegać Statutu ZHP, pracować nad sobą, pogłębiać swoją wiedzę i umiejętności. Wychowam swego następcę. Powierzonej przez Związek Harcerstwa Polskiego służby nie opuszczę samowolnie. Zasady harcerskiego wychowania Skuteczne kształtowanie młodego człowieka w duchu Prawa Harcerskiego przynosi efekty w postaci trwałych postaw. Człowiek ukształtowany w zgodzie z wartościami przyjętymi w naszym harcerskim ruchu wyróżnia się braterskim stosunkiem do innych, przyjacielską i serdeczną postawą wobec wszystkich ludzi, gotowością i umiejętnością bezinteresownej służby innym ludziom, Bogu i Polsce oraz ciągłą pracą nad sobą, nieustannym kształtowaniem i doskonaleniem własnej osobowości. Jest gotowy wymagać od siebie, nawet, jeżeli inni od niego nie wymagają. Harcerska służba rozumiana jest jako: służba Bogu – wynikająca z osobistego stosunku do duchowych wartości życia – takich jak: miłość, prawda, dobro, sprawiedliwość, wolność, piękno, przyjaźń, braterstwo, nadzieja,służba Polsce – wynikająca z poczucia przynależności do wspólnoty narodowej i kulturowej, miłości Ojczyzny, godności narodowej, szacunku dla państwa i jego historii,służba sobie i innym – wynikająca z osobistej odpowiedzialności za indywidualny rozwój i z osobistego stosunku do społeczeństwa, poczucia odpowiedzialności za rodzinę, lokalną społeczność, kraj i cały świat, a także z szacunku dla innych i do świata przyrody. Idee braterstwa, służby i pracy nad sobą przyświecają harcerskim działaniom na co dzień. Podstawy wychowawcze ZHP Jeśli zastanawiacie się, czy warto zapisać dziecko do harcerstwa, postaramy się przedstawić jego aktualną kondycję i ułatwić podjęcie tej decyzji. Współczesne harcerstwo Harcerstwo XXI wieku to już nie harcerstwo sprzed wojny – warto o tym pamiętać. Zadaniem młodych ludzi w mundurach nie jest już walka o ojczyznę, bronienie kraju przed nieprzyjacielem czy opór wobec zaborcy. Zapomnijmy o tym. Teraz harcerstwo to organizacja, w której Twoje dziecko może zdobyć umiejętności, o jakich nie mówi się w szkole. Wystarczy jeden obóz, żeby dziecko umiało rozpalić ognisko (nawet wtedy, gdy drewno jest wilgotne), spakować porządnie plecak na wędrówkę, przygotować samodzielnie prosty posiłek, przyszyć guzik. Nauczy się też korzystać z mapy, wstawać bez zająknięcia w środku nocy, nie spóźniać się, działać w grupie. Przeżyje mnóstwo przygód: od spania w namiocie, przez przeprawę przez rzekę, po obóz zagraniczny na rowerach. Harcerstwo to nie tylko las i ogniska. Z biegiem czasu w harcerskich szeregach dzieci rozwijają swoje umiejętności interpersonalne, logistyczne, zmysł organizacyjny. Harcerze uczą się zarządzać projektami, koordynować pracę zespołu i przemawiać do ludzi tak, żeby wszyscy słuchali. Uwaga! Reklama do czytania Jak zrozumieć małe dziecko Poradnik pomagający w codziennej opiece Twojego dziecka W jakim wieku można wstąpić do harcerstwa? Niemal w dowolnym. Właśnie po to powstały w ramach harcerstwa różne piony metodyczne, aby dać szansę rozwoju dzieciom i młodzieży w każdym wieku. Pierwszą przygodę z harcerstwem mogą przeżyć już przedszkolaki – Związek Harcerstwa Rzeczypospolitej (ZHR) i Związek Harcerstwa Polskiego poza granicami Kraju wyodrębniają w swoich szeregach grupę skrzatów, do której mogą należeć dzieci w wieku 5-6 lat. Jednak najwięcej dzieci wstępuje do harcerstwa w pierwszej klasie szkoły podstawowej – stają się wtedy zuchami (pion metodyczny zarówno w ZHR, jak i w ZHP). Zuchem pozostaje się do 10. roku życia, kiedy to z gromady zuchowej dziecko przechodzi do drużyny harcerskiej i zostaje harcerzem. Wtedy zmienia się najwięcej – inna jest specyfika zbiórek, inaczej wyglądają obozy. Harcerz starszy to harcerz w wieku 13-16 lat – wtedy młodzi uczą się być liderami, organizować pracę swojego zastępu, pomagać drużynowemu. Ukończywszy 16 lat, harcerz staje się wędrownikiem – działa w drużynie wędrowniczej, której członkowie mają 16-25 lat. To dobry moment na przygotowanie się do roli instruktora, którym można zostać już w wieku 18 lat. Instruktor harcerski zyskuje uprawnienia państwowe równe uprawnieniom wychowawcy kolonijnego. Przygodę z harcerstwem można więc zacząć nawet w wieku 16 lat. Związek zorganizowany jest w taki sposób, aby dostosować wyzwania do wieku nowego harcerza. Oznacza to, że jeśli Twoje dziecko zdecyduje się na wstąpienie do harcerstwa dopiero w liceum, to wcale nie będzie musiało najpierw nauczyć się przyszywania guzików i gotowania jajka na twardo. Jak znaleźć drużynę? Przy wyborze drużyny najlepiej jest kierować się swoim miejscem zamieszkania. Wówczas najłatwiej będzie uczestniczyć w zbiórkach (które odbywają się zazwyczaj co tydzień, w drużynach wędrowniczych rzadziej) i wszystkich wydarzeniach z życia drużyny. W pierwszej kolejności należy znaleźć najbliższy hufiec (jednostka skupiająca drużyny na danym obszarze). Hufiec podlegający pod ZHP można znaleźć tutaj: a pod ZHR – tuta: Możesz też sprawdzić, czy w szkole Twojego dziecka działa jakaś gromada zuchowa lub drużyna harcerska – wtedy jest szansa, że dziecko będzie przeżywać swoje harcerskie przygody razem z kolegami i koleżankami ze szkoły. O opinie na temat konkretnej drużyny i drużynowego warto zwrócić się do samej komendy danego hufca. Powinna ona udzielić informacji na temat specyfiki tej drużyny, doświadczenia drużynowego, być może poda kontakt do instruktora, który przekaże więcej szczegółów. Niektóre drużyny prowadzą własne strony internetowe lub strony na Facebooku, dzięki czemu można bliżej poznać ich działalność. Czym się kierować przy wyborze środowiska? Niektóre środowiska harcerskie działają w specyficzny sposób. Na przykład kładą większy nacisk na rozwój jakichś szczególnych umiejętności, mają jakąś specjalizację. W mniejszych miejscowościach wybór drużyny jest mocno ograniczony (działa ich niewiele), jednak w dużych miastach jest już w czym wybierać. Warto spytać drużynowego, jaka jest specyfika pracy jego drużyny i jak zazwyczaj wyglądają obozy. ZHP czy ZHR? Związek Harcerstwa Polskiego i Związek Harcerstwa Rzeczypospolitej to dwie organizacje, jednak zarówno członkowie jednej, jak i drugiej nazywani są harcerzami. ZHP istnieje od 1916 roku, ZHR natomiast (założone przez instruktorów ZHP) od roku 1989. Oba związki są organizacjami non-profit, zarejestrowanymi jako organizacje pożytku publicznego. ZHP jest organizacją o wiele większą niż ZHR, zrzeszającą ponad 6 razy więcej członków (stosunek ok. 100 tys. do 15 tys.) i mającą bardziej złożoną strukturę. Związek Harcerstwa Rzeczypospolitej bardzo mocno opiera swoją działalność o wartości chrześcijańskie – jest otwarty dla wszystkich osób poszukujących wiary, jednak wszyscy instruktorzy z założenia są chrześcijanami. Jakie są koszty? Za harcerstwo się nie płaci. Przynajmniej nie tak, jak za zajęcia dodatkowe typu: angielski, balet, pływanie. Stałym kosztem są składki członkowskie, które należy wpłacać co roku (drużynowy może też zbierać składki co miesiąc, żeby były one mniejszym obciążeniem dla rodziców). W ZHP składki członkowskie wynoszą 48 zł rocznie (4 zł miesięcznie!), a w ZHR 78 zł rocznie (w przypadku harcerzy uczących się) lub 156 zł rocznie (w przypadku harcerzy pracujących). Wysokość składek członkowskich może się zmieniać. Większe koszty trzeba ponieść tuż po wstąpieniu dziecka do harcerstwa – należy mu kupić mundur wraz ze wszystkimi jego elementami w składnicy harcerskiej. O to, co dokładnie należy kupić, trzeba spytać drużynowego. Oprócz tego przed pierwszymi harcerskimi wakacjami trzeba dziecko zaopatrzyć w odpowiednie wyposażenie obozowe. Przyda się dobry plecak (jeśli jeszcze go nie ma), śpiwór, karimata, menażka, latarka. Są to wydatki w większości jednorazowe (tylko z munduru dziecko może po kilku latach wyrosnąć), które będą służyły w harcerskim życiu przez długi czas. Koszt harcerskich wakacji jest nieporównywalnie niższy od wakacji komercyjnych, organizowanych przez wyspecjalizowane firmy. Instruktorzy harcerscy pracują na obozach na zasadach wolontariatu, w związku z czym nie dostają wynagrodzenia, dzięki czemu obóz może być tańszy. Kolonia zuchowa trwa zwykle 2 tygodnie, a obóz harcerski – 3 tygodnie. Koszt waha się w okolicach 700-1000 zł. Harcerstwo to nie wojsko Wiele osób niezwiązanych z ruchem harcerskim myśli, że harcerstwo to takie łagodniejsze wojsko. W końcu harcerze też chodzą w mundurach, mają apele, muszą uczyć się dyscypliny. Organizacjom harcerskim jednak wciąż bardzo daleko do wojskowego rygoru. Hierarchiczność w strukturach harcerskich nie została wymyślona po to, by dokładnie zaznaczyć relacje podrzędności wśród harcerzy i niektórych uczynić ważniejszymi. Dokładnie przemyślany podział na poszczególne jednostki organizacyjne pozwala na lepszy rozwój dzieci i młodzieży na danym etapie życia. Rola zastępowego, drużynowego to nie rola przełożonego, który pilnuje dyscypliny, ale rola lidera, który nie tylko stoi na czele grupy, ale wciąż pozostaje jej członkiem – zgodnie z zasadą primus inter pares – „pierwszy wśród równych sobie”. Pamiętajmy też, że dyscyplina w harcerstwie a wojskowy reżim to dwie różne rzeczy. Idea skautingu mówiąca o nauce poprzez zabawę jest aktualna od ponad stu lat! Dlaczego warto zapisać się do harcerstwa? Czy harcerstwo jest lepsze od innych zajęć dodatkowych? – tego nie można stwierdzić ze 100-procentową pewnością. Jeśli Twoje dziecko chce zostać zawodowym pływakiem, niech lepiej chodzi na basen, a nie na zbiórki harcerskie. Harcerstwo jest jednak dobrym miejscem na rozwinięcie wielu pasji i znalezienie tego, co naprawdę chce się robić w życiu. Dzięki harcerstwu dziecko będzie jednocześnie geografem, ratownikiem medycznym, artystą, kucharzem, animatorem, inżynierem, podróżnikiem, fotografem, menedżerem, strategiem i wychowawcą. Na zbiórkach i obozach instruktorzy zadbają o bezpieczeństwo dzieci, stymulujący program zajęć i będą motywować do ciągłego rozwoju. Dzięki harcerstwu dziecko dowie się dużo nie tylko o sobie, ale też o życiu. Tym prawdziwym. Pamiętam z dzieciństwa pewne historie, które raz na zawsze zmieniły moje postrzeganie Związku Harcerstwa Polskiego (ZHP). 1. Rzecz się dzieje na obozie harcerskim gdzieś w górach. Czasy, w których dzieci nie miały komórek, kontakt z rodzinami był bardzo ograniczony. Pełnia lata, ale dzień jakiś niezbyt ładny. Ogłoszono, że na apelu stajemy w długich spodniach i górze z munduru. Wszyscy zgromadzili się na placu apelowym i stali w oczekiwaniu na rozpoczęcie. Wtedy do jednej ze znajomych dziewczyn (Z.), na oko dwunastoletniej, podeszła druhna harcmistrz i kazała natychmiast przebrać spodnie i dlaczego ona śmiała założyć dres do munduru. Mówiła tak głośno, że wszyscy słuchali z zaciekawieniem. Dziesiątki osób. Dziewczyna zawstydzona cicho wydusiła z siebie, że to nie jest dres, poza tym nie wiedziała, co ma założyć, ale została zakrzyczana i miała nie wracać, dopóki się nie przebierze w jeansy bądź inne „godne munduru” spodnie. Więc poszła. Nie było jej dłuższy czas. Jedna z jej koleżanek z zastępu została wysłana, żeby zobaczyć, dlaczego przebranie spodni tak długo trwa. Zastała Z. siedzącą na łóżku w namiocie, łzy bezgłośnie płynęły jej po twarzy. – Co się stało? – zapytała – Czekają na ciebie! – Zobacz, ja nie mam innych spodni poza takimi, ja tam już nie wrócę! – wskazała na kilka par leżących na półce. Nie było wśród nich jeansów ani niczego w tym rodzaju. Koleżanka chwilę pomyślała, pogrzebała w swojej półce i wyciągnęła parę zielonych spodni z kilkoma kieszeniami po obu stronach. – Załóż to i miej tę sytuację z głowy – powiedziała. Kiedy razem wróciły na apel, druhna harcmistrz z daleka krzyknęła: „i nie można było tak od razu?!” Ale ja wiem, że Z. po takim upokorzeniu nigdy już nie będzie myślała pozytywnie o harcerstwie. Ja też nie. 2. Zimowisko harcerskie w Białce Tatrzańskiej. Tyle się gadało o zasadach, których harcerz powinien przestrzegać, mnóstwo pustych frazesów typu „nie pijemy”, „nie palimy”, „zachowujemy się uprzejmie wobec innych”. Nie w tej drużynie. Sama widziałam, jak kadra przechodziła obojętnie obok pijanych nastolatków-harcerzy. Jak specjalnie omijała pokój, w którym palono nie tylko kadzidełka. Jak sama zwracała się niegrzecznie do innych i traktowała ludzi z góry. Takiej obłudy nie zniosłam. 3. Chrzest obozowicza na jednym z obozów harcerskich nad morzem. Po całej trasie beznadziejnych „atrakcji” typu bicie gałęziami i brudzenie w czymś (bawiło to tylko prowadzących i kadrę), wychodziło się na plażę. Starsi chłopcy brali za ręce i nogi i wrzucali do wody. Pech chciał, że w momencie, gdy upadałam upuszczona przez nich do morza (a nie umiałam pływać), przypłynęła ogromna fala i przykryła mnie. Słona morska woda wpadła mi do płuc, zakrztusiłam się i nie mogłam złapać oddechu. Wyczołgałam się z wody, próbując odetchnąć. Dusiłam się, to było coś strasznego. Wszyscy zebrali się i patrzyli, nikt nie pomógł. Nade mną stanęła druhna z kadry, doświadczony pedagog, i na moją prośbę o pomoc wybełkotaną ostatkiem sił, powiedziała: „Nie udawaj!”, po czym odeszła. Już nigdy więcej nie chciałam mieć z nimi nic wspólnego. . Jest jeszcze kilka historii, może kiedyś je przytoczę. Przez głupotę jednego z harcmistrzów, harcerz mógł stracić życie, ale „na szczęście” skończyło się na chwilowym kalectwie. I tak dalej… Przykre, że przez nieodpowiedzialnych ludzi i pogłębianie patologii w organizacji, która powinna stanowić wzór do naśladowania, tworzy się obraz harcerza dalece odbiegający od założeń. .

dlaczego zhp nie lubi zhr